Niestety, często orzeczenie o dysleksji jest traktowane jako automatyczne zwolnienie z pracy nad pisownią tak jest w szkołach średnich. Osobny problem to orzeczenia załatwiane tuż przed egzaminami wrocna Użytkownik "Anna LT" napisał w wiadomości > >> >> Trochę głupio mi to pisać, bo sam jestem nauczycielem, ale jeżeli do >> nauczyciela >> This topic has 6 replies, 4 voices, and was last updated 4 lat, temu by Renata Flis. Author Wpisy 1 lutego, 2018 at 7:57 pm #9903 Witam, proszę o poradę w sprawie dokumentacji nauczyciela prowadzącego zajęcia z uczniem posiadającym opinię o ryzyku dysleksji. Od września 2017r. dla ucznia z orzeczeniem należy przygotować arkusz wyspecjalizowanej oceny ucznia oraz IPET, a jakie dodatkowe dokumenty dla ucznia z opinią? 4 lutego, 2018 at 6:36 pm #9955 Nie słyszałam nic o obowiązkowych dokumentach dla ucznia z opinią. Ale może się mylę? Wiadomo, że trzeba indywidualizować prace dostosowując wymagania edukacyjne, metody, formy, sposób oceniania. Udzielać pomocy podczas bieżącej pracy z uczniem, obserwować, wyciągać wnioski i modyfikować pomoc w razie potrzeby. 5 lutego, 2018 at 11:58 am #9976 Bardzo dziękuję za informację. 6 lutego, 2018 at 10:04 pm #9992 Dla ucznia z opinią Karta udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej. 7 lutego, 2018 at 3:26 pm #9999 Co zawiera taka Karta i czy jest to dokument, który wprowadza obowiązkowo rozporządzenie (tak jak IPET w przypadku dzieci ze SPE), czy też narzędzie wypracowane przez szkołę? 9 lutego, 2018 at 8:46 pm #10046 W świetle obowiązujących przepisów prawa oświatowego nie ma obowiązku wypełniania jakiejkolwiek karty. W starych przepisach była Karta Indywidualnych Potrzeb Ucznia( KIPU) i Plan Działań Wspierających ( PDW). Ministerstwo zrezygnowało z konieczności tworzenia takich dokumentów. Jeśli dyrektor szkoły wprowadzi dodatkową dokumentację ( a ma do tego prawo) to powinno to być wskazane w statucie szkoły. Co natomiast powinniśmy mieć ? 1. Nauczyciele prowadzący zajęcia edukacyjne z uczniem( nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej, j. obcego, informatyki) powinni opracować dostosowania wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb i możliwości psycho-fizycznych dziecka. ( zakres dostosowań- metody, formy pracy i środki dydaktyczne, sposób sprawdzania i oceniania, warunki kształcenia – przede wszystkim realizujemy zalecenia poradni p-p, które zostały opisane w opinii p-p) 2. Jeśli uczeń jest objęty pomocą p-p np. zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, zajęcia wyrównawcze, to nauczyciele i specjaliści prowadzący zajęcia z uczniem w tzw. dzienniku innych zajęć opracowują : – indywidualny lub grupowy program ( jeśli są zajęcia prowadzone indywidualnie z uczniem lub są to zajęcia grupowe), – dokonują okresowej oceny efektywności udzielanej pomocy p-p ( co najmniej 2 razy w roku szkolnym) wraz ze wskazaniem wniosków i rekomendacji na następny czas trwania zajęć; POWINIEN BYĆ DOKUMENT PODPISANY PRZEZ RODZICA- INFORMACJA DYREKTORA SZKOŁY O UDZIELENIU POMOCY PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ Z WYMIENIONYMI FORMAMI WSPARCIA, WYMIAREM GODZIN I CZASU TRWANIA. – wpisują notatki ze spotkań z rodzicami ( porady i konsultacje) – wpisują notatki ze spotkań z przedstawicielami poradni p-p lub instytucji, jeśli takie spotkania miały miejsce – WAŻNE!!! WOLNO NAM ROZMAWIAĆ O DZIECKU TYLKO JEŚLI RODZIC WYRAZI NA TO PISEMNA ZGODĘ – w indywidualnej teczce gromadzą dokumentację świadczącą o pracy/wsparciu ucznia, np. testy diagnostyczne, ważne karty pracy 2. Wychowawca klasy w teczce wychowawcy gromadzi sprawdziany, opinię, testy diagnostyczne, oceny opisowe itp. Wychowawca jest koordynatorem udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej i jeśli zespół nauczycieli i specjalistów uczący uczniów w klasie oddziałowy spotyka się w celu omówienia efektów, przekazania bieżącej informacji wypracowania jednolitych sposobów oddziaływania dydaktyczno-terapeutycznego to w dokumentacji mamy również notatkę ze spotkania z podpisami uczestników. I to jest cała dokumentacja, w której rejestrujemy wsparcie udzielane uczniowi. 9 lutego, 2018 at 8:49 pm #10047 Wskazałam dokumentację, która jest obowiązkowa. Nie jest tego mało, więc po co tworzyć nową? Author Wpisy The forum ‘Nasze rozmowy – Forum pedagogów specjalnych’ is closed to new topics and replies. Comments are closed
W definicji Towarzystwa Dysleksji im Ortona, opublikowanej w 1994r. czytamy, że dysleksja „jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie”, która „charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej
Katalog Eliza Radziszewska-Chańko, 2017-06-13białystokZajęcia zintegrowane, Różneopinia nauczyciela o uczniu- do poradni psychologiczno-pedagogicznej Opinia o uczennicy klasy III a –sporządzona przez wychowawcę na prośbę rodziców….. 2017r. Uczennica urodzona ……………..w 2007 roku jest obecnie uczennicą klasy III Szkoły Podstawowej. Uczęszcza do naszej szkoły od 2013 roku- od klasy „0”. Uczennica nosi okulary korekcyjne i jest praworęczna. Jest miłą i sympatyczną dziewczynką lubianą przez rówieśników. Nawiązuje pozytywne relacje z koleżankami i kolegami z klasy oraz nauczycielami. Jest towarzyska i lubi przewodniczyć w grupie rówieśniczej. Jest dzieckiem żywym, dynamicznym, bywa uparta i czasem miewa problemy z przestrzeganiem zasad panujących w klasie. Podczas lekcji bywa nieuważna, czasem rozmawia, obraca się do koleżanek i nie zawsze słucha poleceń nauczyciela. Jednak po zwróceniu uwagi jej zachowanie ulega poprawie. Ma dużą potrzebę ruchu, często biega podczas przerw, chętnie przemieszcza się po klasie podczas zajęć, kręci się w ławce, huśta się na krześle. Uczennica swobodnie czuje się w sytuacjach dla niej znanych. Zdarza się , że trudno jest jej wykonać zadnie, szczególnie wtedy, gdy musi je zaprezentować przed całą klasą. Czasem dziewczynka wycofuje się lub wykonuje zadanie połowicznie. Sytuacje te zaobserwowałam podczas scenek, wystąpień publicznych, recytacji, ale także czytania. Dziewczynka podczas wystąpień denerwuje się, mówi cicho, bywa, że się myli, choć jest przygotowana. Jednak pomimo trudności uczennica co jakiś czas sama zgłasza się do odpowiedzi, jest dzielna i próbuje poradzić sobie z powierzonym jej zadaniem. Jest zawsze przygotowana do zajęć. Odrabia prace domowe, ma potrzebne przybory. Dba o porządek wokół siebie. Chętnie dzieli się tym , co ma z kolegami i koleżankami z klasy. Uczennica jest utalentowana plastycznie. Przejawia duże zainteresowanie podczas działań plastyczno-technicznych. Bardzo się angażuje podczas malowania, wycinania, prac konstrukcyjnych. Wtedy jest odprężona, ale też skupiona na wykonywanym zadaniu. Jest bardzo dokładna, kreatywna. Chętnie prezentuje mi swoje prace, które wykonała sama w domu. Mocną stroną uczennicy jest również matematyka. Bardzo dobrze radzi sobie z obliczeniami matematycznymi. Chętnie pracuje podczas zajęć matematycznych, zgłasza się do odpowiedzi. Szczególnie dotyczy to obliczeń, grafów, tabelek funkcyjnych. Mniej aktywna jest podczas rozwiązywania zdań z treścią, jednak gdy się skupi , potrafi samodzielnie i bezbłędnie rozwiązywać zadania z treścią. Najwięcej trudności sprawia jej pisanie i czytanie. Dziewczynka, gdy się stara pisze ładnie i starannie, jednak popełnia błędy : - często ortograficzne (pomimo znajomości reguł), - gubi litery, czasami zamienia literki (d-t, f-w, b-d-p), - często zamiast „ą”, „ę” pisze „-oł”, „-eł lub „-om”, „-on”, - myli się czasem podczas pisania dwuznaków. Błędy pojawiają się podczas samodzielnych wypowiedzi, podczas przepisywania (z tablicy, książki, ćwiczeń) oraz w trakcie pisania z pamięci i ze słuchu. Jej wypowiedzi są raczej bardzo zwięzłe i krótkie. Zawierają mało szczegółów. Również trudność sprawia dziewczynce czytanie. Podczas głośnego czytania dziewczynka bywa spięta, myli się, przekręca słowa lub zmyśla je. Ma raczej wolne tempo czytania, choć podczas jej czytania można odnieść wrażenie, że się spieszy. Dziewczynka prawidłowo dzieli wyrazy na sylaby i głoski. Po usłyszeniu wyrazu podzielonego na głoski podaje prawidłowo jego brzmienie. Składa wyrazy z głosek i sylab bazując na materiale wzrokowym (pocięte kartoniki). Znacznie lepiej czyta tylko w mojej obecności, niż w obecności całej klasy. Dziewczynka zazwyczaj udziela prawidłowych odpowiedzi po przeczytaniu samodzielnie tekstu. Jednak nie czuje się pewnie podczas czytania i robi to niechętnie. Uczennica w tym roku szkolnym uczęszczała na zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, gdzie doskonaliła technikę czytania bazując na metodzie sylabowej. Podczas zajęć również utrwalała zasady dotyczące ortografii. Również w doskonaleniu techniki czytania pomaga mama dziewczynki, która wspiera ją w domowych ćwiczeniach w czytaniu. mgr Eliza Radziszewska- Chańko Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.
Zawsze ma drugie śniadanie. Do przedszkola przyprowadza i odbiera go matka, która na bieżąco kontaktuje się z nauczycielem w sprawach związanych z dzieckiem. Współpracuje z nauczycielem. Z wywiadu z matką wiadomo, że X chętnie uczęszcza do przedszkola, lubi w nim spędzać czas i w domu opowiada o nim.
Jeśli uczeń posiada orzeczenie, to na jego podstawie - § 10 rozp. o ocenianiu (lub w przypadku opinii - także wniosku rodziców/prawnych opiekunów) dyrektor zwalnia go z przedmiotów, o których mowa w orzeczeniu i na czas nauki na danym etapie lub ustalony w opinii/ aby przygotować właściwą decyzję, dyrektor musi mieć pewność co do ustaleń zawartych w prawna:Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów w szkołach publicznych (ze zm.).§ 8. 1. Dyrektor szkoły zwalnia ucznia z zajęć wychowania fizycznego, zajęć komputerowych, informatyki lub technologii informacyjnej na podstawie opinii o ograniczonych możliwościach uczestniczenia ucznia w tych zajęciach, wydanej przez lekarza, na czas określony w tej Jeżeli okres zwolnienia ucznia z zajęć wychowania fizycznego, zajęć komputerowych, informatyki lub technologii informacyjnej uniemożliwia ustalenie śródrocznej lub rocznej (semestralnej) oceny klasyfikacyjnej, w dokumentacji przebiegu nauczania zamiast oceny klasyfikacyjnej wpisuje się „zwolniony” albo „zwolniona”.§ Dyrektor szkoły, na wniosek rodziców (prawnych opiekunów) oraz na podstawie opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, zwalnia do końca danego etapu edukacyjnego ucznia z wadą słuchu, z głęboką dysleksją rozwojową, z afazją, z niepełnosprawnościami sprzężonymi lub z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera, z nauki drugiego języka W przypadku ucznia, o którym mowa w ust. 1, posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego nauczania zwolnienie z nauki drugiego języka obcego może nastąpić na podstawie tego W przypadku zwolnienia ucznia z nauki drugiego języka obcego w dokumentacji przebiegu nauczania zamiast oceny klasyfikacyjnej wpisuje się „zwolniony” albo „zwolniona”.Uzasadnienie: Ad. 1. "W § 1 w pkt 1 rozporządzenia (dot. § 10 ust. 1) wprowadza się możliwość zwalniania z nauki drugiego języka obcego ucznia ze sprzężonymi niepełnosprawnościami lub z autyzmem. Obecne brzmienie § 10 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych przewiduje możliwość zwalniania z nauki drugiego języka obcego jedynie ucznia z wadą słuchu lub z głęboką dysleksją rozwojową. Potrzeba objęcia możliwością zwalniania z tego przedmiotu także uczniów ze sprzężonymi niepełnosprawnościami lub z autyzmem wiąże się ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi tych uczniów wynikającymi z ich szczególnych możliwości i uwarunkowań rozwojowych." "Uczniów ze sprzężonymi niepełnosprawnościami lub z autyzmem z nauki drugiego języka obcego zwalniać będzie dyrektor szkoły, na wniosek rodziców (prawnych opiekunów) oraz na podstawie opinii publicznej lub niepublicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, lub na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego nauczania."Rozumiem, że w szkole nauka drugiego języka obcego jest obowiązkowa, zatem należy postępować jak wyżej.
- mylenie liter o podobieństwie graficznym, - mylenie liter – odpowiedników głosek zbliżonych fonetycznie, - opuszczanie drobnych elementów graficznych liter, - opuszczanie cząstek wyrazów, - zniekształcanie zapisu całych wyrazów,Procedura wydawania opinii w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Grodkowie Podstawa prawna: Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 lutego 2013r. W sprawie działania publicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych ( 2013, 1. Opinia jest efektem diagnozowania dzieci i młodzieży, które jest prowadzone w celu określenia indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych dzieci i młodzieży, wyjaśnienia mechanizmów ich funkcjonowania w odniesieniu do zgłaszanego problemu oraz wskazania sposobu rozwiązania tego problemu. 2. Opinie poradnia wydaje w sprawach: 1) wcześniejszego przyjęcia dziecka do szkoły podstawowej,2) odroczenia rozpoczęcia spełniania przez dziecko obowiązku szkolnego,3) spełnienia przez dziecko odpowiednio obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego poza przedszkolem, oddziałem przedszkolnym lub inną formą wychowania przedszkolnego i obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki poza szkołą,4) zwolnienia ucznia z nauki drugiego języka obcego,5) objęcia ucznia nauką w klasie terapeutycznej,6) dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb edukacyjnych ucznia,7) o specyficznych trudnościach w uczeniu się,8) udzielenia zezwolenia na indywidualny program lub tok nauki, 9) przyjęcia ucznia gimnazjum do oddziału przysposabiającego do pracy,10) pierwszeństwa w przyjęciu ucznia z problemami zdrowotnymi do szkoły ponadgimnazjalnej,11) zezwolenia na zatrudnienie młodocianego w celu przyuczenia do wykonywania określonej pracy lub nauki zawodu,12) braku przeciwwskazań do wykonywania przez dziecko pracy lub innych zajęć zarobkowych,13) objęcia dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu, szkole lub placówce,14) inne opinie w sprawach związanych z kształceniem i wychowaniem dzieci ( np. dla PZP, Sądu)15) odroczenia rozpoczęcia spełnienia obowiązku szkolnego w przypadku dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształceni specjalnego. 3. Poradnia może wydawać opinie także w innych sprawach, niż te, które są określone w przepisach związanych z kształceniem i wychowaniem dzieci i młodzieży. 4. Poradnia wydaje opinię na pisemny wniosek rodzica dziecka albo pełnoletniego ucznia, którego opinia dotyczy. Termin wydania opinii nie może być dłuższy niż 30 dni, a w szczególnie uzasadnionych przypadkach niż 60 dni, od dnia złożenia wniosku. 5. Osoba, która składa wniosek może dołączyć posiadaną dokumentację uzasadniającą wniosek: wyniki obserwacji i badań psychologicznych, opinię nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych lub specjalistów udzielających pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu, szkole lub placówce. 6. Jeżeli w celu wydania opinii jest niezbędne przeprowadzenie badań lekarskich, rodzic dziecka, na wniosek poradni, powinien dostarczyć zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia dziecka, a pełnoletni uczeń – zaświadczenie lekarskie o swoim stanie zdrowia, zawierające informacje niezbędne do wydania opinii. 7. W przypadku, gdy ze względu na konieczność przedstawienia zaświadczenia lekarskiego, nie jest możliwe wydanie przez poradnię opinii w terminie 30 dni, od dnia złożenia wniosku, opinię powinna być wydana w ciągu 7 dni od dnia przedstawienia zaświadczenia. 8. Jeżeli do wydania opinii konieczne jest uzyskanie informacji o problemach dydaktycznych i wychowawczych dziecka albo pełnoletniego ucznia poradnia może zwrócić się do dyrektora odpowiednio przedszkola, szkoły lub placówki, do której dziecko albo pełnoletni uczeń uczęszcza, o wydanie opinii nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych lub specjalistów , informując o tym osobę składającą wniosek. 9. Opinia wydana przez poradnię zawiera: 1) oznaczenie poradni, która wydała opinię,2) numer opinii,3) datę wydania opinii,4) podstawę prawną wydania opinii,5) imię i nazwisko dziecka albo pełnoletniego ucznia, numer PESEL, a w przypadku braku numeru PESEL – serię i numer dokumentu potwierdzającego jego tożsamość, datę i miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania, nazwę i adres przedszkola, szkoły lub placówki wraz z oznaczeniem oddziału do którego dziecko lub pełnoletni uczeń uczęszcza,6) określenie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dziecka albo pełnoletniego ucznia, w odniesieniu do problemu zgłoszonego we wniosku o wydanie opinii,7) stanowisko w sprawie, której dotyczy opinia oraz jego szczegółowe uzasadnienie,8) wskazania dla nauczycieli dotyczące pracy z dzieckiem albo pełnoletnim uczniem,9) wskazania dla rodziców dotyczące pracy z dzieckiem albo wskazania dla pełnoletniego ucznia, które powinien stosować w celu rozwiązania zgłoszonego problemu,10) imiona i nazwiska specjalistów, którzy sporządzili opinię,11) podpis dyrektora poradni. 10. Poradnia wydaje, na pisemny wniosek rodzica albo pełnoletniego ucznia, informację o wynikach diagnozy przeprowadzonej w poradni. PROCEDURA dotyczące wydawania opinii o specyficznych trudnościach w uczeniu się Pierwsza diagnoza mająca na celu rozpoznanie u ucznia ryzyka wystąpienia specyficznych trudności w uczeniu się powinna być przeprowadzona w klasach II – III (I etap edukacyjny). W wydanej wówczas opinii zalecone zostają formy i metody pracy z dzieckiem mające na celu wyrównanie stwierdzonych podczas badań deficytów w rozwoju percepcyjno-motorycznym oraz usprawnienie (z wykorzystaniem specjalnych metod terapeutycznych) umiejętności czytania, pisania, liczenia, np. na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych. Opinia poradni psychologiczno-pedagogicznej w sprawie specyficznych trudności w uczeniu się może być wydana uczniowi nie wcześniej niż po ukończeniu trzeciej klasy szkoły podstawowej i nie później niż do ukończenia szkoły podstawowej. Diagnoza dysleksji wymaga przeprowadzenia w poradni badania psychologicznego, pedagogicznego i w razie potrzeby - logopedycznego, które mogą obejmować kilka wizyt. Badanie jest wykonywane na wniosek rodziców/prawnych opiekunów dziecka. Do wniosku rodzic zobowiązany jest dodać opinię o postępach ucznia (informacja szkoły/nauczyciela polonisty o uczniu z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu w klasach IV-VIII szkoły podstawowej na druku dla potrzeb poradni, którym dysponuje szkoła lub może być pobrany ze strony internetowej poradni. Informację wypełnia nauczyciel polonista w porozumieniu z innymi nauczycielami uczącymi ucznia). Nie diagnozuje się dysleksji, dysortografii, dysgrafii na podstawie jednorazowej wizyty w Poradni. Konieczne jest przeprowadzenie badań kontrolnych. Przebieg badania obejmuje: analizę dokumentów dziecka, wywiad z rodzicami, rozmowę z uczniem, testy pedagogiczne, testy psychologiczne, a w razie potrzeby diagnozę logopedyczną i przesiewowe badanie słuchu i wzroku przy użyciu platformy do badania zmysłów. Po przeprowadzonych badaniach specjaliści omawiają z rodzicami/ prawnymi opiekunami lub pełnoletnim uczniem wyniki badań oraz udzielają porad dotyczących ustalenia form pomocy dziecku. Nie diagnozuje się dysleksji, dysortografii, dysgrafii bez udokumentowanej pracy terapeutycznej, tj. korekcyjno-kompensacyjnej, dydaktyczno-wyrównawczej, pracy samokształceniowej w domu nad problemem czytania i pisania. Uczeń, który przed wizytą w poradni pracował samodzielnie lub pod opieką rodziców bądź pedagoga w szkole ma obowiązek przedłożyć w poradni zeszyt ćwiczeń, które w tym czasie wykonywał. Po okresie udokumentowanej pracy ucznia nad trudnościami w pisaniu i czytaniu, specjaliści diagnozujący dziecko formułują diagnozę i wydają opinię. Diagnoza może stwierdzić dysleksję lub też inne przyczyny zgłoszonych trudności. Diagnoza może stwierdzić dysortografię. W tym celu wymagana jest znajomość podstawowych zasad pisowni, adekwatnych do wymagań danej klasy (uczeń, który nie zna zasad ortograficznych powinien zostać objęty pomocą na terenie szkoły w celu uzyskania pozytywnego wyniku sprawdzianu zasad). Podczas trwania badań i pracy wyrównawczej rodzic na swój wniosek może uzyskać opinię do szkoły o podjętych wobec dziecka działaniach diagnostycznych lub wyrównawczych. Poradnia może wymagać od rodzica zaświadczenia lekarskiego o stanie zdrowia dziecka, zawierającego informacje niezbędne do wydania opinii np. informacji od neurologa o wykluczeniu organicznego podłoża trudności szkolnych, zaświadczenia lekarskiego od okulisty (optometrysty) lub audiologa w przypadku podejrzenia wady wzroku, słuchu lub innych schorzeń. Uczeń, który nie pracował nad trudnościami w pisaniu i czytaniu i nie otrzymywał do tej pory żadnej pomocy w tym kierunku zobowiązany jest podjąć pracę wyrównawczą i terapeutyczną w formie: samodzielnej pracy w domu poprzez wykonywanie partii ćwiczeń zadawanych przez pedagoga; dodatkowych zajęć w szkole lub zajęć zorganizowanych na terenie poradni. Praca powinna obejmować minimum pół roku w przypadku ucznia klasy czwartej. Opinia o stwierdzonej dysleksji rozwojowej może być wydana najpóźniej do ukończenia przez ucznia szkoły podstawowej. Badania w celu zdiagnozowania dysleksji, dysortografii i dysgrafii oraz wydania opinii poradnia wykonuje przez cały rok.
Opinia nauczyciela polonisty: Pobierz: Wniosek o wydanie orzeczenia: Pobierz: Zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia ucznia - dot. nauczania indywidualnego: Pobierz: Opinia nauczyciela o uczniu kierowanym do PPP (załącznik do wniosków o wydanie orzeczenia o potrzebie nauczania indywidualnego, kształcenia specjalnego oraz zajęć
Zjawiskiem znamiennym dla współczesnej szkoły jest znaczący wzrost liczby uczniów z trudnościami w uczeniu się. Do tej wciąż powiększającej się grupy należą dzieci i młodzież ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi, a więc z dysleksją, dysortografią, dysgrafią, dyskalkulią. Indywidualizacja nauczania uczniów z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu Coraz większy procent uczniów legitymuje się diagnozą z poradni pedagogiczno-psychologicznej: niekiedy jest to nawet 30–40% uczniów w klasie (zgodnie z danymi szacunkowymi udział osób z tymi dysfunkcjami w populacji nie powinien przekraczać 14%). Praktyka szkolna dowodzi, że dziś każdy nauczyciel języka polskiego pracuje z przynajmniej kilkoma dziećmi i nastolatkami z dysleksją w każdej klasie. Zdarza się, że czasami nawet połowa uczniów dysponuje pisemnym potwierdzeniem trudności w czytaniu i/lub pisaniu, chociaż stan ten może być argumentem dowodzącym nazbyt pochopnego wydawania opinii. Praca z uczniem o specyficznych potrzebach edukacyjnych wymaga indywidualizacji nauczania. Zwiększanie potencjału edukacyjnego dzieci i młodzieży to inwestycja w przyszłość uczniów, społeczeństwa i kraju. Nowoczesna dydaktyka w coraz większym stopniu uwzględnia potrzeby uczniów z dysleksją rozwojową, zalecając nauczycielom dostosowanie treści nauczania do możliwości tej grupy uczniów. W podstawowych dokumentach oświatowych znajdują się zapisy wskazujące, że jednym z najważniejszych zadań współczesnego nauczyciela jest wspieranie rozwoju intelektualnego i psychoemocjonalnego uczniów, zwłaszcza tych o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Indywidualizacja nauczania uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi wymaga tworzenia i realizacji nowych propozycji metodycznych, dostosowania treści nauczania do możliwości tej grupy uczniów, użycia różnych strategii aktywizacji podczas lekcji, zajęć pozalekcyjnych i w domu. W tym niełatwym procesie, kształtowanym w dużej mierze przez szkolnych polonistów, trzeba uaktywniać i wykorzystywać nowoczesne instrumentarium dydaktyczne, zwłaszcza w zakresie metod i form, sposobów oddziaływania pedagogicznego, korzystania z wielu zróżnicowanych materiałów, często sytuujących się w sferze innowacji Wspieranie rozwoju uczniów o specyficznych potrzebach edukacyjnych na „godzinach polskiego” Podstawowym atrybutem szkolnego polonisty podczas pracy z uczniami dyslektycznymi jest wysoki poziom kompetencji merytorycznych. Dzięki nim nauczyciel potrafi mądrze i skutecznie wspierać rozwój dzieci i nastolatków z dysfunkcjami. Wymaga to od refleksyjnego polonisty podejmowania nieustannych działań o charakterze samokształceniowym, samodzielnego poszukiwania nowych ustaleń naukowych w zakresie efektywnego nauczania tej grupy uczniów, doskonalenia warsztatu metodycznego i ciągłej aktualizacji instrumentarium. To działania niełatwe, żmudne, często niedoceniane przez środowisko edukacyjne. Do ich realizacji potrzeba sporego zaangażowania nauczyciela, wytrwałości w dążeniu do osiągnięcia jak najwyższej wartości dodanej, elastycznego podejścia do implementacji rozwiązań proponowanych w artykułach teoretycznych. Mądre wspieranie rozwoju uczniów z dysleksją to również systematyczne podnoszenie świadomości pedagogicznej w najbliższym otoczeniu. Pomimo dynamicznych zmian społecznych ten postulat wciąż oznacza walkę ze stereotypowym postrzeganiem uczniów dyslektycznych. Szczególnie poloniści mają rozbudzoną świadomość, że dysleksja jest doświadczeniem osób o wysokim ilorazie inteligencji, a zatem nie powinna być powodem negatywnej etykietyzacji, a nawet stygmatyzacji dzieci i młodzieży z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu. Warto, aby nauczyciele języka polskiego podjęli skuteczne próby upowszechniania wiedzy o tej dysfunkcji w sposób obiektywny, wyważony, z poszanowaniem godności jednostki. Narzędziem, które szkolny polonista może bardzo efektywnie wykorzystać podczas takich działań, jest pozycja Marty Bogdanowicz Portrety nie tylko sławnych osób z dysleksją1. Autorka, wybitny znawca problemu i autorytet naukowy, napisała arcyciekawą książkę. Zaprezentowała w niej poczet wybitnych osobowości, które wywarły istotny wpływ na rozwój naszej cywilizacji. Wśród wybitnych osobowości znaleźli się przedstawiciele literatury, nauki, sztuki, kultury, polityki. Lektura listy sławnych dyslektyków stanowi ciekawe doświadczenie, ponieważ zestawienie jest długie, a zgromadzone nazwiska mogą zaskoczyć czytelnika. Marta Bogdanowicz wymieniła następujące postaci historyczne, które miały problemy z czytaniem i/lub pisaniem: Leonarda da Vinci, Isaaca Newtona, Hansa Christiana Andersena, Marka Twaina, Thomasa A. Edisona, Vincenta van Gogha, Alberta Einsteina, Pabla Picassa, Ernesta Hemingwaya, Walta Disneya itd. Spośród Polaków wskazała Adama Mickiewicza, Jacka Kuronia oraz Bartosza Opanię. Opowiadając historie sławnych osób z dysleksją, autorka dowiodła, że ludzie ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi potrafią odnieść sukces zawodowy, mieć wybitne osiągnięcia artystyczne i zapisać się na kartach historii. Książkę Marty Bogdanowicz warto zaprezentować na „godzinach polskiego” i podczas lekcji wychowawczych, aby uświadomić uczniom, zwłaszcza z klas czwartych i piątych, że dysleksja nie ogranicza rozwoju intelektualnego i zawodowego, nie jest przeszkodą w drodze na szczyt. Nawet lektura spisu treści wskaże, iż z dysleksją zmagali się, i nadal to czynią, wybitni twórcy literatury (arcyciekawy rozdział Mistrzowie pióra – słabi uczniowie), „koronowane głowy” i politycy, artyści, lekarze, przedstawiciele gospodarki i branży technicznej, prawnicy, dziennikarze, przedstawiciele nauk społecznych itd. Takie działanie szkolnego polonisty będzie istotną formą wsparcia psychologicznego dla młodych ludzi. Niewykluczone, że rozmowa o dysleksji wybitnych jednostek pozwoli podnieść poczucie wartości uczniów i wskazać im nową, zdecydowanie bardziej optymistyczną perspektywę. Być może będzie to ważne doświadczenie edukacyjne, które pozwoli zintensyfikować zaangażowanie tej grupy uczniów w proces nauczania-uczenia się i zmienić ich sceptyczne nastawienie do własnego rozwoju osobistego. Szkolny polonista wspiera efektywnie Nauczyciele języka polskiego, którzy chcą aktywnie wspomagać uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi i przyczynić się do rozwoju ich uzdolnień, mogą mieć wiele wątpliwości, czy potrafią to czynić dobrze, operatywnie, z korzyścią dla młodych ludzi. Pytania o to, czy szkolny polonista może pomóc uczniowi z dysleksją z dobrym rezultatem dydaktycznym i wychowawczym, trzeba zamienić na refleksję, w jaki sposób czynności edukacyjne podejmowane podczas „godzin polskiego” przyczynią się do jego rozwoju i pozwolą minimalizować, a przynajmniej ograniczyć negatywne konsekwencje dysfunkcji. Skuteczne działania na rzecz indywidualizacji nauczania i uwypuklenia mocnych stron uczniów z dysleksją należy rozpocząć od wnikliwego i dokładnego zapoznania się z opinią z poradni pedagogiczno-psychologicznej. Refleksyjny polonista powinien z uwagą przeczytać rozpoznania i zalecenia, które ma wprowadzić w praktykę edukacyjną. Bez znajomości tego kluczowego dokumentu nie sposób podjąć skutecznych działań, których celem będzie przeciwdziałanie dysleksji. Opinia zawiera precyzyjne wskazówki, które umożliwiają optymalne dostosowanie treści nauczania do możliwości i potrzeb młodych ludzi z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu. Wspieraniu zakresu kompetencji i rozwoju umiejętności sprzyja współpraca z rodzicami, którzy powinni angażować się w aktywizację uczniów z dysleksją, szczególnie w najbliższym otoczeniu. Niezwykle ważnym elementem kontaktu na linii szkoła – rodzina jest uświadomienie rodzicowi, jakie są mechanizmy dysleksji, w jakim stopniu dysfunkcja utrudnia zaangażowanie w prawidłowe działania edukacyjne, jakie formy terapeutyczne należy uaktywnić w domu. Refleksyjny polonista powinien intensywnie współpracować z rodzicami, którzy mogą stać się sprzymierzeńcami nauczyciela podczas bieżących działań korekcyjno-rewalidacyjnych. Aby minimalizować negatywne skutki dysleksji, dysortografii czy dysgrafii, warto, aby rodzice pracowali z własnym dzieckiem w domu, utrwalając spektrum działań realizowanych w szkole i poradni pedagogiczno-psychologicznej2. To nauczyciel języka polskiego ma szansę uświadomić rodzicom, jak ogromne znaczenie ma wspólna i systematyczna praca dzień po dniu, codzienne czytanie i/lub pisanie, dyktando w 10 punktach Marty Bogdanowicz czy ćwiczenia grafomotoryczne, regularne uaktywnianie gier i zabaw edukacyjnych adresowanych do dziecka o specyficznych potrzebach edukacyjnych. Szkolny polonista może przekonać najbliższych, że trzeba każdego dnia pracować intensywnie z dzieckiem, angażować w realizację ćwiczeń innych członków rodziny (np. starsze rodzeństwo czy dziadków), systematycznie wspomagać wysiłki nauczycieli, pedagoga i psychologa szkolnego. Równocześnie warto zwrócić uwagę na fakt, że właśnie nauczyciel języka polskiego najszybciej uzyskuje informacje zwrotne pozwalające określić, czy rodzice pracują z uczniem dyslektycznym w domu, czy też unikają realizacji tego ważnego działania wspierającego wysiłki szkoły. Kolejną formą wsparcia ucznia z dysleksją jest edukacja jego rodziców w zakresie specyficznych potrzeb edukacyjnych. Wciąż zdarzają się sytuacje, że rodzice w pierwszej kolejności zgłaszają się do szkolnego polonisty z prośbą o wskazanie takich pozycji, dzięki którym uzyskają podstawowe informacje o zaburzeniu właśnie zdiagnozowanym u ich dziecka. Świadomi, refleksyjni rodzice, którzy pragną pomóc własnemu dziecku, pytają o przystępnie napisane opracowania na ten temat, ponieważ zwiększenie poziomu wiedzy o dysleksji stanowi ważny element intensyfikujący zrozumienie dysfunkcji ucznia. Bardzo często pragną uzyskać praktyczną wiedzę na temat trudności w czytaniu i/lub pisaniu, zwłaszcza że w opinii z poradni znajduje się wpis o konieczności prowadzenia działań praktycznych w domu. Bez wątpienia pozycjami wartymi polecenia są opracowania Marty Bogdanowicz (napisane we współautorstwie): Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów3 i Uczeń z dysleksją w domu. Poradnik nie tylko dla rodziców4, a także książka Gavina Reida i Shannon Green 100 i więcej pomysłów, jak pomóc dziecku z dysleksją5 czy też broszura Marty Badowskiej Jestem rodzicem dziecka z dysleksją6. Warto też skierować uwagę najbliższych członków rodziny na zawartość strony internetowej Polskiego Towarzystwa Dysleksji, gdzie znajduje się wiele merytorycznych informacji i materiałów do pobrania7. Zdarza się, że literatura przedmiotu zostaje wskazana w opinii poradni pedagogiczno-psychologicznej, jednak nie jest to procedura standardowa8. Podczas kontaktów z rodzicami dzieci, u których zdiagnozowano trudności w czytaniu i/lub pisaniu, prymarnym działaniem nauczyciela powinno być rozszerzenie perspektywy poznawczej i zmiana, bądź przynajmniej przesunięcie, priorytetów. To działanie konieczne, warte uwagi i zaangażowania nauczyciela, gdyż efektywna współpraca z rodzicami/prawnymi opiekunami ucznia może znacząco wpłynąć na intensyfikację procesów nauczania-uczenia się uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi i stać się kluczem do ich sukcesów. Merytoryczne wsparcie dla szkolnego polonisty Podczas kursów doskonalenia zawodowego, studiów podyplomowych, konferencji metodycznych, na forach nauczycielskich w mediach społecznościowych szkolni poloniści bardzo często zadają pytania o opracowania, które pomogą im przygotować karty pracy i projekty zajęć z uczniami o specyficznych potrzebach edukacyjnych. Najczęściej poszukują informacji i materiałów dydaktycznych na stronach internetowych wydawnictw edukacyjnych, które publikują podręczniki nauczania języka polskiego na danym poziomie kształcenia. Są to propozycje zadań uwzględniających potrzeby edukacyjne tej grupy uczniów, zróżnicowane karty pracy, scenariusze lekcji mających na celu optymalną aktywizację uczniów z omawianymi dysfunkcjami. W zestawie rekomendowanych opracowań, które umożliwiają przeprowadzenie kreatywnych zajęć, warto zwrócić uwagę na serię ćwiczeń autorstwa Zofii Pomirskiej adresowanych dla uczniów, nauczycieli, studentów i rodziców9. Serię tworzą następujące pozycje: Wygraj z dysleksją. Zbiór ćwiczeń usprawniających umiejętność czytania10, Wygraj z dysortografią. Zbiór ćwiczeń11 i Wygraj z dysgrafią. Zbiór ćwiczeń dla uczniów z trudnościami w pisaniu12. Trzy książki, opatrzone tytułem motywującym ucznia do działania, zawierają zestawy zadań, które warto uaktywnić podczas lekcji języka polskiego, zajęć wyrównawczych czy zajęć korekcyjno-rewalidacyjnych. Ćwiczenia zostały przygotowane z myślą o dzieciach i nastolatkach z dysleksją, dysgrafią, dysortografią, ale uważny i r... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań magazynu "Polonistyka" Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online Możliwość pobrania materiałów dodatkowych ...i wiele więcej! Sprawdź
Badania własne dowiodły, iż uczniów z dysleksją w porównaniu z rówieśnikami cechują: niższy poziom uogólnionego poczucia własnej skuteczności, słabsza siła angażowania się w
Dziecko, które cierpi na dysleksję, cierpi nie tylko na lekcji języka polskiego, ale też na wielu innych lekcjach, takie dziecko zazwyczaj ma ogromne kłopoty ze skupieniem się na lekcji. Czasami niektórzy nauczyciele mogą traktować takie dziecko z niechęcią, nie wierząc w to, że dziecko w domu się uczy, a później na sprawdzianie nic nie umie. To co uczeń napisze na sprawdzianie to nie jest jego rzeczywista wiedza, a jedynie jej wycinek. Dziecko, u którego stwierdzono dysleksję, ma prawo aby zaopiekował się nim specjalista – między innymi pedagog, psycholog czy logopeda i ma prawo do swojej indywidualnej terapii w specjalistycznej poradni. Pojawiła się też możliwość, aby zwolnić dziecko z nauki drugiego języka ponieważ jest to dla takiego dziecka niemożliwe, aby poprawnie nauczyć się pisać i mówić w kilku językach. W teorii dziecko, u którego stwierdzono dysleksję, ma duże prawa. W praktyce jednak bywa różnie jeśli chodzi o możliwość ich realizacji. Bardzo wiele zależy między innymi od dyrektora szkoły i od nauczycieli. Jeżeli trafią się nauczyciele, którzy nie chcą współpracować z rodzicami, bywa trudno. Czasami nauczyciele starej daty nie uznają czegoś takiego jak dysleksja i nie chcą współpracować z dzieckiem w zakresie realizacji zaleceń z poradni. N ajważniejsza dla takiego dziecka jest aktualna opinia z poradni psychologiczno-pedagogicznej która stwierdza i opisuje dolegliwości i trudności ucznia. Dziecko musi podjąć systematyczną pracę a opinia jest pomocna i stwierdza co właściwie należy robić w domu i w szkole. Zdarza się także, że to rodzice nie chcą dopuścić do siebie informacji, że dziecko ma jakiś problem i wymaga specjalistycznej pomocy. Takie podejście jest bardzo złe, ponieważ w ten sposób nie można dziecku pomóc. Dla dziecka, które cierpi na dysleksję, bardzo dużym przywilejem jest to, że dziecko ma wydłużony czas na sprawdzianie, przystosowanie arkusza polega między innymi na zastosowaniu większej czcionki i innym układzie graficznym egzaminu. Nauczyciel wspiera ucznia czytając mu pytania. Dziecko cierpiące na dysleksję jest w stanie być wspaniałym uczniem i później wspaniałym studentem i pracownikiem, jeśli tylko spotka na swojej drodze wspierających nauczycieli. Bardzo często zdarza się, że osoby cierpiące na tę dolegliwość jako dorośli robią kariery inżynierskie. Raczej nie spełniają się na studiach humanistycznych chociaż być może są wyjątki od tej reguły. Takie osoby zazwyczaj już zawsze będą robić błędy i niewyraźnie pisać. Jednak nie musi być to przeszkoda w normalnym życiu i w normalnym funkcjonowaniu w miejscu pracy. Jeśli tylko dyrektor, rodzice i nauczyciele zjednoczą siły, dziecko z trudnościami może wspaniale funkcjonować w szkole i poza szkołą. Nie wolno też dopuścić do trudnych relacji z rówieśnikami.
. 162256354191383309429192
